حكم حضرت علي «ع» درباره شرابخوار جاهل از حكم تحريم شراب
پس از رحلت رسول خدا صلى الله علیه و آله مردى را كه شراب خورده بوود به نزد ابوبكر آوردند، خلیفه از وى پرسید: آیا شراب خورده اى ؟ او جواب اد: بلى . ابوبكر گفت : چرا شراب خورده اى ، در حالى كه حرام است؟ آن مرد گفت : اگر مى دانستم كه شراب حرام است لب به آن نمى زدم. در حالى كه جمعیت زیادى این صحنه را تماشا مى كردند، خلیفه از حكم مسأله عاجز مانده ، و دست به سوى عمر دراز كرد!
عمر گفت : این مسأله از معضلات است و چاره اش ابوالحسن است!
ابوبكر خطاب به غلامش گفت : برو على را حاضر كن ، ولى عمر گفت: سزاوار نیست على را بیاوریم، اجازه دهید ما به منزل او برویم.
آنان همراه حضرت سلمان به خانه امام على علیه السلام آمده، و جریان را ابلاغ نمودند، حضرت فرمود چاره كار این است كه او را در بازار و كوچه بگردانید،و از مهاجرین و انصار جویا شوید، كه آیا كسى حكم تحریم شراب را به وى گفته است؟ اگر حكم تحریم به گوش او نرسیده باشد، او را آزاد كنید.
خلیفه به دستور امام على علیه السلام عمل كرد، چون كسى شهادت نداد، وى را مرخص نمودند، بدون این كه بر وى حد بزنند.
سلمان مى گوید: من به على علیه السلام گفتم : خوب آنان را ارشاد نمودى ، حضرت جواب داد:
خواستم حكم آیه ۳۵ سوره یونس را در مورد خود و آنان بار دیگر مورد تأكید قرار دهم كه مى فرماید:
«آیا كسى كه هدایت به حق مى كند براى رهبرى شایسته تر است ؟ و یا آن كس كه هدایت نمى شود مگر هدایتش كند؟ شما را چه مى شود؟ چگونه داورى مى كنید؟»
فروع كافى: ج ۷، ص ۲۴۹
