سلام به أبی‌عبدالله، مایه نجات آیت‌الله سیّد ابوالحسن اصفهانی!
«السّلام علیک یا أبا عبداللّه(ع)»
به محرم نزدیک می‌شویم. عزیزان من! همه این‌ها که شما میبینید اولیاء خدا بیان می‌فرمایند و من خدمتتان عرض می‌کنم، همه به واسطه اتّصال آنان به معصوم است. این را بدانید که اگر کسی متّصل به معصوم شد، همه علوم مختلف را در اختیار دارد.
شیخ بهاء آن شیخ‌العجائب می‌فرماید: آن چیزی که از علوم دارم، همه از کرم مولایم علی است.
حال، این اتّصال، گاهی به همین توسّلات و اشک‌ها است. خدا گواه است این اشک‌ها عجیب اثر دارد. این‌ها را کم نبینیم که بگوییم یک جا مبحث صرفاً علمی است، بدانیم مبحث علمی که بدون اتّصال به معصوم باشد، علم نیست، فقط سواد و سیاهی است.
این مطالب اولیاء الهی را که میبینید اینقدر ناب و قشنگ است و از شنیدن آن حظ و بهره میبریم و حالمان متغیّر می‌شود؛ همه به خاطر اتّصال است، به خاطر همین روزها است، به خاطر همین سلام‌ها است.
آیت‌الله مولوی قندهاری، بعد از رحلت آیت‌الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی فرمودند: آقا را در خواب دیدند، گفتند: آقا! چطور بود؟ فرمودند: خیلی سخت بود. چه کسی چنین فرموده؟ کسی که از دست وجود مقدّس حضرت حجّت(اروحنا فداه) توقیع دارد! فرمودند: خیلی سخت بود، ولی این سلام‌ها من را نجات داد.
ایشان یک عادت داشتند که همیشه آخر درسشان، یک سلام به أبی‌عبدالله(ع) می‌دادند. آن هم کسی که مرجع یکّه‌تاز بود و متن توقیعی که ایشان از جانب حضرت داشتند، این بود: «خودت را برای مردم ارزان کن و خودت را در دسترس همه قرار بده و محل نشستنت را در دهلیز خانه‌ات انتخاب کن تا مردم سریع و آسان با تو ارتباط داشته باشند، حاجت‌های مردم را برآور. ما یاری‌ات می‌کنیم». امّا فرمودند: همان سلام‌ها بود که مرا نجات داد. لذا روضه را کم اهمیّت ندانیم.
«السّلام علیک یا أباعبداللّه(ع)»
